ასწავლის ბიბლია მღვდლების დაუქორწინებლობას?

უპასუხე



ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა საინტერესოა, რადგან ბიბლია არც კი გვასწავლის, რომ ქრისტეს მიერ დადგენილ ახალ შეთანხმებაში მღვდლები უნდა იყვნენ. დამატებითი ინფორმაციისთვის გთხოვთ, წაიკითხოთ ჩვენი სტატიები მორწმუნეთა მღვდელმსახურებისა და მღვდლის წინაშე ცოდვის აღიარების შესახებ. ბიბლია ეხება ეკლესიის ლიდერების დაუქორწინებლობას, მაგრამ არა მღვდლების დაუქორწინებლობას.



ეკლესიის წინამძღოლთა უქორწინებლობასთან დაკავშირებით, 1 კორინთელთა მე-7 თავში, მოციქული პავლე გვასწავლის, რომ გაუთხოვარი კაცი ზრუნავს უფლის საქმეებზე - როგორ შეუძლია მას ასიამოვნოს უფალს. მაგრამ დაქორწინებულ მამაკაცს ადარდებს ამქვეყნიური საქმეები - როგორ ასიამოვნოს ცოლს - და მისი ინტერესები იყოფა (1 კორინთელები 7:32-34). ზოგიერთ შემთხვევაში, უქორწინებლობა დადებით გავლენას ახდენს სამინისტროზე. თუ ეკლესიის წინამძღოლი თავისუფალია მეუღლისა და ოჯახური პასუხისმგებლობებისგან, მას შეუძლია უკეთ ყურადღება გაამახვილოს სხვების მსახურებაზე. იესო ახსენებს ზოგიერთს, რომელიც გახდა საჭურისი ღვთის სამეფოსთვის (მათე 19:12). უქორწინებლობა აუცილებლად დასაშვებია ეკლესიის წინამძღოლებისთვის და გარკვეულწილად წახალისებულია. თუმცა, წმინდა წერილი არსად მოითხოვს უქორწინებლობას მათთვის, ვინც მსახურობს ეკლესიის ხელმძღვანელობის თანამდებობებზე.





1 ტიმოთე 3:1-13 და ტიტე 1:6-9, მოციქული პავლე, როგორც ჩანს, ვარაუდობს, რომ უხუცესები, ეპისკოპოსები, ზედამხედველები და დიაკვნები დაქორწინდებიან. ყურადღება მიაქციეთ ფრაზებს ერთი ცოლის ქმარი (1 ტიმოთე 3:2, 12; ტიტე 1:6), მან კარგად უნდა მართოს თავისი ოჯახი (1 ტიმოთე 3:4,12), ხოლო შვილები მას სათანადო პატივისცემით ემორჩილებიან (1). ტიმოთე 3:4; ტიტე 1:6). დაკავშირებულ საკითხთან დაკავშირებით, გთხოვთ, წაიკითხოთ ჩვენი სტატია იმის შესახებ, ნიშნავს თუ არა ეს წმინდა წერილი, რომ ეკლესიის წინამძღოლი უნდა იყოს დაქორწინებული და უნდა ჰყავდეს შვილები. მიუხედავად იმისა, რომ ეს წმინდა წერილები არ წარმოადგენს მოთხოვნას ეკლესიის ლიდერებისთვის დაქორწინებისთვის, ისინი აუცილებლად წარმოადგენენ შემწეობას ეკლესიის ლიდერებისთვის დაქორწინებისთვის. ამიტომ ნებისმიერი ეკლესიისთვის ანტიბიბლიურია თავისი ლიდერებისგან დაუქორწინებლობის მოთხოვნა.



მაშ, რატომ მოითხოვს რომის კათოლიკური ეკლესია (და კიდევ რამდენიმე ქრისტიანული კონფესიები) მღვდლების/ეკლესიის წინამძღოლების დაუქორწინებლობას? მღვდლების უქორწინებლობას საინტერესო ისტორია აქვს. პირველი ოფიციალური საეკლესიო განცხადებები, რომლებიც მოითხოვდნენ უქორწინებლობას, გაჩნდა ელვირას (ახ. წ. 306 წ.) და კართაგენის (ახ. წ. 390 წ.) კრებებზე, თუმცა სასულიერო უქორწინებლობა, უფრო მცირე ხარისხით, ნამდვილად უსწრებდა ამ კრებებს. თუმცა, საბოლოოდ, უქორწინებლობა გახდა რომის კათოლიკური ეკლესიის ოფიციალური მოთხოვნა ნეპოტიზმის პრაქტიკის გამო. ეკლესიის წინამძღოლები აძლევდნენ თავიანთ შვილებს თანამდებობებს ეკლესიაში, მიუხედავად რაიმე კვალიფიკაციისა და მომზადების ნაკლებობისა. გარდა ამისა, ეკლესიის ლიდერები საეკლესიო ქონებას აძლევდნენ თავიანთ შთამომავლებს. შედეგად, რომის კათოლიკურმა ეკლესიამ დააწესა უქორწინებლობა, რათა მღვდლებს არ ჰქონოდათ ოჯახური მიჯაჭვულობა, რაც ნეპოტიზმს მიმზიდველს ხდის.



ისევ და ისევ, ბიბლია ხელს უწყობს, მაგრამ არ მოითხოვს მღვდლების/ეკლესიის წინამძღოლთა დაუქორწინებლობას. სინამდვილეში, პავლე აღიარებს, რომ ეკლესიის ლიდერების უმეტესობა დაქორწინებული იქნება. რომაული კათოლიკური მოთხოვნილება დაუქორწინებლობის შესახებ არის სამწუხარო მაგალითი იმისა, რომ ეკლესია იღებს რაღაცას, რასაც ბიბლია წაახალისებს და აქცევს მას მოთხოვნად საკუთარი ინტერესების დასაცავად. კიდევ უფრო სამწუხაროა ის ზიანი, რომელიც მიყენებულია რომის კათოლიკური ეკლესიის ანტიბიბლიური მოთხოვნის შედეგად. მამაკაცებს, რომლებსაც ღმერთს არ უჩუქებია ან მოუწოდა დაუქორწინებლობისთვის (1 კორინთელები 7:7), მოეთხოვებათ დაუქორწინებლობა და შედეგი არის უზარმაზარი წარუმატებლობა მრუშობის, სიძვისა და ბავშვების სექსუალური ძალადობის სფეროებში.