უნდა მიიღოს თუ არა არაკათოლიკე ქრისტიანმა მონაწილეობა კათოლიკურ მესაში?

უპასუხე



ამ კითხვაზე ორი გზა არსებობს. პირველი, რას ასწავლის კათოლიკური ეკლესია იმის შესახებ, თუ ვის შეუძლია მონაწილეობა მიიღოს მესა (ზიარებაში)? მეორე, რა უნდა გაითვალისწინოს პროტესტანტმა?



პირველი, კათოლიკური სწავლების თანახმად, კათოლიკური ზიარებისთვის ხუთი მოთხოვნაა:





1) ინდივიდი უნდა იყოს მადლის მდგომარეობაში (1 კორინთელები 11:27–28). სასიკვდილო ცოდვის ჩადენით ადამიანი კარგავს მადლის მდგომარეობას. სასიკვდილო ცოდვების მაგალითებია აბორტი (ერთის მიღება ან მონაწილეობა), ჰომოსექსუალური აქტები, სექსი ქორწინების გარეთ, განზრახ უწმინდური აზრები და ა.შ.



2) პირი ესწრებოდა აღსარებას მისი უკანასკნელი სასიკვდილო ცოდვის შემდეგ.



3) თანაზიარებას უნდა სწამდეს ტრანსუბსტანციაციის, ანუ პური გარდაიქმნება ქრისტეს ნამდვილ ხორცად და ღვინო გარდაიქმნება ქრისტეს ნამდვილ სისხლად.



4) ადამიანმა უნდა დაიცვას ევქარისტიული მარხვა ზიარებამდე მინიმუმ ერთი საათით ადრე საკვებისა და სასმელისგან თავის შეკავებით.

5) ინდივიდი არ უნდა იყოს ისეთი საეკლესიო ცენზის ქვეშ, როგორიცაა განკვეთა.

ამ მოთხოვნების მიხედვით, არაკათოლიკეს არ მიეცემა უფლება მონაწილეობა მიიღოს კათოლიკურ წირვაში.

მეორე, პროტესტანტებმა უნდა განიხილონ, თუ რას წარმოადგენს ზიარება. ბიბლიურად, ზიარების მიზანია გავიხსენოთ იესო ქრისტეს სიკვდილი და ახალი შეთანხმება და გამოაცხადოთ მისი მსხვერპლი ილუსტრაციით (მათე 26:28; ლუკა 22:19; 1 კორინთელები 11:26). კათოლიკურ ეკლესიაში მიზანი სულ სხვაა. როდესაც ადამიანი ზიარებას იღებს კათოლიკურ ეკლესიაში, მღვდელი ამბობს, ქრისტეს სხეულს, ხოლო თანაზიარება პასუხობს, ამინ თანხმობით. ეს ნიშნავს ტრანსბუსტანციის რწმენას. პროტესტანტთა აბსოლუტური უმრავლესობა კატეგორიულად არ ეთანხმება უფლის ვახშმის კათოლიკურ გაგებას და არაკეთილსინდისიერი იქნება თუ ვიტყვით, ამინ.

კათოლიკურ ეკლესიაში ზიარების მიღება ნიშნავს იმას, რომ თქვენთან ზიარება/შეთანხმება ვარ. კათოლიკურ სარწმუნოებაში, ზიარების მიღება ადამიანს რწმენითა და პრაქტიკით უერთდება ეკლესიის დოქტრინას. კათოლიციზმსა და პროტესტანტიზმს შორის მრავალი თეოლოგიური უთანხმოების გათვალისწინებით, არაკათოლიკეები არ უნდა მონაწილეობდნენ კათოლიკურ ზიარებაში.

ეს კონცეფცია დამაბნეველია ზოგიერთი პროტესტანტისთვის, რადგან ბევრი არაკათოლიკური ეკლესია ახორციელებს ღია ზიარებას, ანუ ისინი მიესალმებიან ყველას, ვინც მიიღო იესო ქრისტე, როგორც მხსნელი, მონაწილეობა მიიღოს მათთან ზიარებაში. ზიარებისას ჩვენ მივესალმებით ძმებსა და დებს ქრისტეში და ვუერთდებით ერთად გავიხსენოთ იესოს მსხვერპლი ჩვენი გადარჩენისთვის. ამრიგად, უფლის ვახშამი მორწმუნეთა ერთიანობის სიმბოლოდ იქცევა.

დასკვნის სახით, არაკათოლიკე არ უნდა მიიღოს კათოლიკურ მესა ორი მიზეზის გამო. ჩვენ არ ვაკმაყოფილებთ კათოლიკური ეკლესიის მიერ დადგენილ მოთხოვნებს და არ ვეთანხმებით უფლის ვახშმის კათოლიკურ გაგებას. ზიარება უნდა მოხდეს მხოლოდ იმ მორწმუნეებს შორის, რომლებიც იზიარებენ საერთო შეხედულებებს ზიარებისა და ხსნის შესახებ.