რას ნიშნავს ნეტარნი ვინც გლოვობენ?

უპასუხე



მათე 5 ჩაწერს იესოს მთაზე ქადაგების ნაწილს, რომელიც ცნობილია როგორც ნეტარება. მე-4 მუხლში ნათქვამია: „ნეტარ არიან მგლოვიარენი, რამეთუ ნუგეშინი იქნებიან“. მნიშვნელოვანია გვახსოვდეს, რომ იესოს სწავლების ეს ნაწილი მიმართული იყო მის უახლოეს მეგობრებზე და არა ზოგადად მოსახლეობაზე (მუხლი 2). ჩვენ არ შეგვიძლია ერთი ან ორი ლექსი ამოვიღოთ მთლიანიდან და მათ გარშემო ავაშენოთ ღვთისმეტყველება. ეს ქადაგება იყო ჭეშმარიტებათა კრებული, რომელიც შექმნილია მისი მიმდევრების დასამზადებლად მისი სამეფოსთვის, რომელიც მოიცავდა ცხოვრების სტილს რადიკალურად განსხვავებულ სამყაროსგან.



ბიბლიაში, დალოცვილი ჩვეულებრივ ნიშნავს 'ბედნიერს'. მაგრამ მათეს 5-ის კონტექსტში, დალოცვილი დიდი ალბათობით მიუთითებს 'შესაშურ მდგომარეობაზე'. როცა ადამიანმა კარგი ბედი შეიძინა, მას კურთხეულს ვუწოდებთ. ნეტარებაში იესო უწოდებს ზოგიერთ ადამიანს კურთხეულს, რომლებიც სრულიად საპირისპიროდ გამოიყურებიან. ადამიანები, რომლებიც გლოვობენ, როგორც ჩანს, არ არიან დალოცვილები, სხვა ადამიანების უმეტესობის აზრით. იესო ბედნიერების შესახებ სამყაროს იდეას უპირისპირებს ნამდვილ კურთხევას - სულიერ კეთილდღეობას, რომელიც ღმერთთან სწორი ურთიერთობიდან მოდის.





Ტერმინი გლოვა ნიშნავს ღრმა მწუხარების განცდას. მისი სულიერი კურთხევის თემის შესაბამისად, იესო, როგორც ჩანს, მიუთითებს, რომ ეს გლოვა ცოდვის გამო მწუხარებით არის გამოწვეული. ადამიანები, რომლებიც ეთანხმებიან ღმერთს საკუთარი გულის ბოროტების შესახებ, შეუძლიათ მიაღწიონ „ნეტარების შესაშურ მდგომარეობას“ სულიწმიდასთან ზიარების შედეგად მიღებული ნუგეშის წყალობით. იესომ სულიწმიდას უწოდა ნუგეშისმცემელი (იოანე 14:16, 26; 15:26; 2 კორინთელები 1:4). სული ანუგეშებს მათ, ვინც გულწრფელია საკუთარი ცოდვის მიმართ და საკმარისად თავმდაბალი, რომ ითხოვოს პატიება და განკურნება. ისინი, ვინც მალავენ თავიანთ ცოდვას ან ცდილობენ მის გამართლებას ღვთის წინაშე, ვერასოდეს იგებენ ნუგეშისცემას, რომელიც მომდინარეობს სუფთა გულიდან, როგორც იესო საუბრობს მათეს 5:8-ში (შდრ. იგავები 28:13; ესაია 57:15).



ნეტარებაში იესო შეახსენებს თავის მოწაფეებს, რომ მათ არ შეუძლიათ ბედნიერების ძიება ისე, როგორც ამას სამყარო აკეთებს. ჭეშმარიტი სიხარული არ არის ეგოისტურ ამბიციებში, გამართლებებში ან თვითგამართლებაში. ნეტარების შესაშური მდგომარეობა მოდის მათზე, ვინც გლოვობს საკუთარ ცოდვას. „ამათ ვუყურებ კეთილგანწყობილნი: თავმდაბალნი და სულით მონანიებულნი და ჩემი სიტყვით კანკალებენ“ (ესაია 66:2). როდესაც ჩვენ ვეთანხმებით ღმერთს იმის შესახებ, თუ რამდენად ცუდია ჩვენი ცოდვა, მოვინანიებთ მას და ვეძებთ მის ძალას, რომ თავი დავაღწიოთ მას, იესო გვპირდება ნუგეშისცემას სულიწმიდისგან. „გლოვის“ სახეობა, რომელსაც მონანიებამდე მივყავართ, ნამდვილად კურთხეულია (2 კორინთელები 7:10). მონანიება იწვევს ღვთისგან პატიებას და განწმენდას (ფსალმუნი 30:5). როდესაც ჩვენ ვენდობით იესოს, როგორც ცოდვის ჩვენს პირად შემცვლელს, ჩვენ აღარ ვგმობთ (რომაელთა 8:1). დანაშაულისა და სირცხვილის ნაცვლად, ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ გამართლებულები ვართ ღვთის წინაშე (2 კორინთელები 5:21; გალატელები 3:24). ისინი, ვინც სწავლობენ გლოვას საკუთარი ცოდვის გამო, პოულობენ ღვთის გულს. ღმერთთან ინტიმური ურთიერთობა კი ნამდვილი ბედნიერების საფუძველია.