რა არის სამოციქულო მოქმედება?

სამოციქულო ქმედება განისაზღვრება, როგორც ქრისტიანების მოვალეობა, გაიზიარონ სახარება და ევანგელიზა. ეს არის საქმე, რომელიც დაავალა ქრისტემ ეკლესიას, როცა თქვა: წადით და მოწაფეებად მოამზადეთ ყველა ხალხი, მოინათლეთ ისინი მამისა და ძისა და სულიწმიდის სახელით, ასწავლეთ მათ დაიცვან ყველაფერი, რაც მე. გიბრძანე. და აჰა, მე შენთან ვარ მუდამ, საუკუნის აღსასრულამდე“ (მათე 28:19-20). სამოციქულო ქმედება არ არის ის, რისკენაც ჩვენ, როგორც ქრისტიანებს, მოგვიწოდებენ დროდადრო ან სპორადულად გავაკეთოთ, მაგრამ ეს არის ის, რაც უნდა იყოს ჩვენი ცხოვრების რეგულარული ნაწილი. ჩვენ განუწყვეტლივ უნდა ვეძებდეთ შესაძლებლობებს, გავუზიაროთ სახარება მათ, ვინც ცოდვაშია დაკარგული. ეს შეიძლება მოიცავდეს ინდივიდუალურ საუბრებს, ბიბლიის შესწავლის წარმართვას, მოკლევადიანი მისიის მოგზაურობას ან სხვა ნებისმიერ სხვა რამეს. მთავარი ის არის, რომ ჩვენ აქტიურად ვართ ჩართული იესო ქრისტეს შესახებ სასიხარულო ცნობის გავრცელებაში.

უპასუხე





სამოციქულო მოქმედება რომაული კათოლიციზმში გამოყენებული ტერმინია. სამოციქულო ქმედება განიხილება, როგორც მიზანმიმართული ქმედება, რომელიც მოტივირებულია ადამიანებზე ზეგავლენის მოხდენის სურვილით იესო ქრისტესა და ღვთის სამეფოზე. როდესაც ვინმე საკუთარ თავს აძლევს ქრისტეს გაზიარების განზრახვას, ის ეწევა სამოციქულო მოქმედებას.



რომაულ კათოლიკურ სწავლებაში სამოციქულო მოქმედება ქრისტეს შეცნობის ბუნებრივი შედეგია. ეს არის სიყვარული მოქმედებაში, რადგან ქრისტიანი ამყარებს ურთიერთობას სხვებთან და უზიარებს მათ ქრისტეს. სამოციქულო მოქმედება უფრო მეტია, ვიდრე უბრალოდ კეთილი საქმეების კეთება; ეს არის ქმედება, რომელიც განხორციელებული კონკრეტული მიზნისთვის არის სხვისი ქრისტესთან ურთიერთობაში მოყვანა. სამოციქულო მოქმედება განიხილება, როგორც ჭეშმარიტი ქრისტიანული ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი.



რასაკვირველია, არაფერია ცუდი იმაში, რომ ხალხი ქრისტესთან მოიგო და სახარება სხვებს გაუზიაროს; ეს არის ის, რასაც ქრისტიანები უნდა აკეთებდნენ (საქმეები 1:8). ეს არის ტერმინი სამოციქულო მოქმედება ეს შეიძლება იყოს შეცდომაში შემყვანი, თუ ჩვენ არ ვიქნებით ფრთხილად.





პირველ რიგში, ჩვენ უნდა გვესმოდეს, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია და არ ვიქნებით მოციქულები. მოციქულობის მოპოვება ან მიღწევა თანამედროვე დროში შეუძლებელია. პავლე იყო უკანასკნელი მოციქული, რომელიც ასე გაკეთდა იესო ქრისტეს პირდაპირი გამოცხადებით დამასკოს გზაზე. მოგვიანებით, პავლე უშუალოდ უფალმა ასწავლა (გალატელები 1:11–20). ბიბლიაში თორმეტ მოციქულს უნიკალური პოზიცია ეკავა. სწორედ ამ თორმეტმა მოციქულმა ჩაუყარა საფუძველი ეკლესიას, რომლის ქვაკუთხედი იესო იყო (ეფესელთა 2:20). საძირკველი ჯერ კიდევ არ ეყრება.



მეორე, უნდა გვესმოდეს, რომ მადლით ვართ გადარჩენილი რწმენის მეშვეობით (ეფესელთა 2:8–9). კეთილი საქმეები, მიუხედავად იმისა, ვუწოდებთ თუ არა მათ სამოციქულო ქმედებებს, არ მოიპოვებენ ჩვენს ხსნას და არ ინარჩუნებენ მას. ჩვენ აუცილებლად მოწოდებულნი ვართ კეთილ საქმეებში ვიაროთ; ღმერთმა ისინიც კი დაგვიდგინა (ეფესოელები 2:10). ბიბლია გვასწავლის, რომ ჩვენი კარგი საქმეები უნდა იყოს ჩვენი სიყვარულის გამონადენი ღმერთისადმი და ის, რაც მან გააკეთა ჩვენთვის გადარჩენისთვის და არა ჩვენი ხსნის მოპოვების ან შენარჩუნების მოთხოვნა.

მიუხედავად იმისა, რომ რომის კათოლიკური ეკლესია ასწავლის განსხვავებულ სახარებას, ეს არ ნიშნავს რომ იქ არ არიან ჭეშმარიტი ქრისტიანები, რომლებსაც აქვთ სათანადო გაგება, თუ რა არის ხსნა, მიუხედავად მათი ეკლესიის ოფიციალური სწავლებისა. ჩვენი მოქმედებების უკან მოტივაცია - სამოციქულო თუ სხვა - არის ყველაზე მნიშვნელოვანი. ჩვენ უნდა შევინარჩუნოთ ეს პერსპექტივაში და ვეცადოთ ვიყოთ ისეთი ქრისტიანები, როგორებიც იყვნენ მოციქულები (იხ. 1 კორინთელთა 4:16; 11:1).

Ჯამში, სამოციქულო მოქმედება რომაული კათოლიკური ტერმინია, რომელიც აღწერს იმას, რაც ყველა ქრისტიანმა უნდა გააკეთოს. ვინაიდან რომაელი კათოლიკეები პროტესტანტებისგან განსხვავებულად უყურებენ ნამუშევრებს და რადგან მოციქულთა ხანა დასრულდა, აუცილებელია სწორად გავიგოთ ჩვენი ტერმინები და რას გვასწავლის ბიბლია სინამდვილეში.