რა განსხვავებაა ურჯულოებას, ცოდვასა და დანაშაულს შორის?

უპასუხე



ფსალმუნის 32:5-ში ფსალმუნმომღერალი ამბობს: მე ვაღიარებ შენს წინაშე ჩემს ცოდვას და არ დავფარავ ჩემს დანაშაულს. მე ვუთხარი: „ვაღიარებ ჩემს ცოდვებს უფალს.“ ამ ერთ მუხლში ცოდვა, ურჯულოება და დანაშაული ნახსენებია. ძირითადად, სამი სიტყვა გადმოსცემს ერთსა და იმავე აზრს: ბოროტება და უკანონობა, როგორც ეს განსაზღვრავს ღმერთს (იხ. 1 იოანე 3:4). თუმცა, უფრო მჭიდრო შემოწმებისას, თითოეულ სიტყვას ასევე აქვს ოდნავ განსხვავებული მნიშვნელობა.



Სიტყვა გარეშე და მისი მონათესავეები 786-ჯერ არის გამოყენებული ბიბლიის ახალ საერთაშორისო ვერსიაში. გარეშე ნიშნავს ნიშნის გამოტოვებას. ეს შეიძლება ეხებოდეს ღმერთის ან ადამიანის წინააღმდეგ რაიმეს კეთებას (გამოსვლა 10:16), სწორის საპირისპიროს კეთებას (გალატელები 5:17), ისეთი რამის კეთებას, რასაც უარყოფითი შედეგები მოჰყვება (იგავები 24:33–34) და არ გააკეთო ის, რაც იცი, რომ სწორია (იაკობი 4:17). ძველ აღთქმაში ღმერთმა მსხვერპლშეწირვაც კი დააწესა უნებლიე ცოდვებისთვის (რიცხვები 15:27). გარეშე არის ზოგადი ტერმინი ყველაფრისთვის, რაც ჩამოუვარდება ღვთის დიდებას (რომაელთა 3:23).





ცოდვას მივყავართ დაღმავალ პროგრესამდე, რომლისკენაც ჩვენ ყველანი მიდრეკილნი ვართ სულიწმიდის აღმდგენი ძალის გარეშე. ცოდვილი ბუნება არის ყველა ადამიანში, რომელიც დაიბადა ადამის დაცემის შემდეგ (დაბადება 3:6–7; რომაელები 5:12). თუ მუდმივი ცოდვა არ არის შემოწმებული, მუდმივი ცოდვა მიგვიყვანს საყვედურ გონებამდე, რაზეც საუბარია რომაელთა 1:24-ში. ჩვენი ცოდვილი ბუნება იწვევს ბუნებრივ მიზიდულობას ეგოიზმის, შურისა და სიამაყისკენ, მაშინაც კი, როცა სიკეთის კეთებას ვცდილობთ. პავლე მოციქული მიუთითებდა ცოდვისადმი მის მიდრეკილებაზე, როცა წერდა: „ვიცი, რომ სიკეთე ჩემში არ ბინადრობს, ანუ ჩემს ცოდვილ ბუნებაში“. მე მაქვს სურვილი, გავაკეთო ის, რაც კარგია, მაგრამ არ შემიძლია ამის შესრულება (რომაელთა 7:18).



ცოდვის ბუნება იწვევს ხელყოფას. დამრღვევი არის ის, ვინც კვეთს ხაზს ან ადის ღობეს, რომელიც არ უნდა გადაკვეთოს ან ავიდეს. დარღვევა შეიძლება იყოს განზრახ ან უნებლიე. ხელყოფა შეიძლება ასევე ნიშნავს გვერდით ყოფნის შემდეგ წაქცევას. პეტრემ დანაშაული ჩაიდინა, როდესაც უარყო იესო (ლუკა 22:34, 56–62). ჩვენ ყველანი ვკვეთთ ზღვარს ფიქრით, სიტყვით ან დამოკიდებულებით დღეში ბევრჯერ და სწრაფად უნდა ვაპატიოთ სხვებს, ვინც იგივეს აკეთებს (მათე 6:15).



გადაცდომა ეხება თავხედურ ცოდვას. გადაცდომა ნიშნავს განზრახ დაუმორჩილებლობის არჩევას; დანაშაული არის განზრახ ხელყოფა. სამსონმა განზრახ დაარღვია ნაზირისტული აღთქმა და შეეხო მკვდარ ლომს (რიცხვნი 6:1–5; მსაჯულები 14:8–9) და ნება დართო, რომ შეეჭრა თმა (მსაჯულები 16:17); ამით იგი ცოდვას სჩადიოდა. დავითი ამგვარ ცოდვას გულისხმობდა, როცა წერდა: ნეტარია ის, ვისი ცოდვაც მიეტევება, ვისი ცოდვები დაფარულია (ფსალმუნი 32:1). როდესაც ჩვენ შეგნებულად ვატარებთ გაჩერების ნიშანს, ვამბობთ ტყუილს ან უხეშად უგულებელყოფთ ავტორიტეტს, ჩვენ ვარღვევთ.



უკანონობა უფრო ღრმად არის ფესვგადგმული. ურჯულოება ეხება წინასწარ გააზრებულ არჩევანს; ურჯულოების ჩადენა ნიშნავს გაგრძელებას მონანიების გარეშე. დავითის ცოდვა ბათშებასთან, რამაც გამოიწვია მისი მეუღლის, ურიას მოკვლა, იყო ურჯულოება (2 სამუელი 11:3–4; 2 სამუელი 12:9). მიქას 2:1-ში ნათქვამია: ვაი მათ, ვინც ბოროტებას გეგმავს, მათ, ვინც ბოროტებას გეგმავს თავის საწოლზე! დილის შუქზე ისინი ახორციელებენ მას, რადგან ეს მათ ძალაშია ამის გაკეთება. დავითის სინანულის ფსალმუნში ის შეჰღაღადა ღმერთს და ამბობს: განიბანე მთელი ჩემი ბოროტება და განმიწმინდე ჩემი ცოდვისაგან (ფსალმუნი 51:2).

ღმერთი აპატიებს უსამართლობას, როგორც ის აკეთებს ნებისმიერ ცოდვას, როდესაც ჩვენ მოვინანიებთ (იერემია 33:8; ებრაელები 8:12). თუმცა, უკანონობა, რომელიც არ არის შემოწმებული, იწვევს განზრახ ცოდვის მდგომარეობას ღვთის შიშის გარეშე. მოუნანიებელი ცოდვის დაგროვება ზოგჯერ წარმოსახულია, როგორც უსჯულოების თასი, რომელიც ბოლომდე ივსება (გამოცხადება 17:4; დაბადება 15:16). ეს ხშირად ეხება ერებს, რომლებმაც მთლიანად მიატოვეს ღმერთი. მუდმივი ურჯულოება იწვევს არაბუნებრივი სიყვარულისკენ, რაც იწვევს საყვედურ გონებას. რომაელთა 1:28–32 ნათლად და დეტალურად ასახავს ამ გადახვევას. ელის შვილები არიან მსჯავრდებულების ბიბლიური მაგალითები, რომლებიც ღმერთმა გაასამართლა მათი ურჯულოების გამო (1 სამუელი 3:13–14). იმის ნაცვლად, რომ მოინანიონ, ელის ვაჟებმა განაგრძეს თავიანთი სისაძაგლე მანამ, სანამ მონანიება აღარ შეიძლებოდა.

ბიბლიის მწერლები სხვადასხვა სიტყვებს იყენებდნენ ცოდვის მრავალი ფორმით აღსანიშნავად. თუმცა, მიუხედავად იმისა, თუ რამდენად გარყვნილი შეიძლება გახდეს ადამიანის გული, იესოს ჯვარზე სიკვდილი საკმარისი იყო ყველა ცოდვის დასაფარად (იოანე 1:29; რომაელები 5:18). ფსალმუნის 32:5, ციტირებულია ამ სტატიის დასაწყისში, მთავრდება შემდეგი სიტყვებით: შენ მაპატიე ჩემი ცოდვა. ერთადერთი ცოდვა, რომელსაც ღმერთს არ შეუძლია აპატიოს, არის სულიწმიდის მონანიებისკენ მისწრაფების საბოლოო უარყოფა - საყვედური გონების საბოლოო ნაყოფი (მათე 12:32; ლუკა 12:10).