რა არის ღმერთის არსებობის ტრანსცენდენტული არგუმენტი?

ღმერთის არსებობის ტრანსცენდენტული არგუმენტი (TAG) არის ფილოსოფიური არგუმენტი, რომელიც ცდილობს დაამტკიცოს ღმერთის არსებობა საპირისპიროს შეუძლებლობის დემონსტრირებით. არგუმენტი აგებულია როგორც reductio ad absurdum, რომელშიც დაშვება, რომ ღმერთი არ არსებობს, იწვევს წინააღმდეგობას. მაშასადამე, აღმოფხვრის პროცესის შედეგად დარჩენილი ერთადერთი ვარიანტია ღმერთის არსებობა.

უპასუხე





ღმერთის არსებობის ტრანსცენდენტული არგუმენტი არის არგუმენტი, რომელიც ცდილობს დაამტკიცოს ღმერთის არსებობა იმ მტკიცებით, რომ ლოგიკა, მორალი და მეცნიერება საბოლოო ჯამში ითვალისწინებს თეისტურ მსოფლმხედველობას და რომ ღმერთის ტრანსცენდენტული ხასიათი არის ლოგიკისა და ზნეობის წყარო. ღმერთის არსებობის ტრანსცენდენტული არგუმენტი ამტკიცებს, რომ ღმერთის არსებობის გარეშე შეუძლებელია რაიმეს დამტკიცება, რადგან ათეისტურ სამყაროში თქვენ არ შეგიძლიათ გაამართლოთ ან გაითვალისწინოთ უნივერსალური კანონები.



დედუქციური მიზეზი გულისხმობს ლოგიკის კანონებს. მაგრამ რატომ მოქმედებს ლოგიკის კანონები? ქრისტიანისთვის და სხვა თეისტებისთვის არსებობს მსჯელობის ტრანსცენდენტური სტანდარტი. რამდენადაც ლოგიკის კანონები მატერიალისტურ არსებებად მცირდება, ისინი წყვეტენ თავიანთი კანონის მსგავსი ხასიათს. მაგრამ ლოგიკის კანონები არ შედგება მატერიისგან; ისინი გამოიყენება უნივერსალურად და ნებისმიერ დროს. ლოგიკის კანონები დამოკიდებულია ღმერთის უცვლელ ბუნებაზე და აუცილებელია დედუქციური მსჯელობისთვის. ღმერთის უცვლელობა, სუვერენიტეტი, ტრანსცენდენტურობა და არამატერიალურობა არის ლოგიკის კანონების საფუძველი. ამრიგად, რაციონალური მსჯელობა შეუძლებელი იქნებოდა ბიბლიური ღმერთის გარეშე.



ათეისტმა შეიძლება უპასუხოს: კარგი, მე შემიძლია ლოგიკის კანონების გამოყენება და მე ათეისტი ვარ. მაგრამ ეს არგუმენტი ალოგიკურია. ლოგიკური მსჯელობა მოითხოვს ტრანსცენდენტული და არამატერიალური ღმერთის არსებობას და არა მისადმი რწმენის პროფესიას. ათეისტს შეუძლია მსჯელობა, მაგრამ მისი საკუთარი მსოფლმხედველობის ფარგლებში მისი მსჯელობა რაციონალურად ვერ აიხსნება.





თუ ლოგიკის კანონები მხოლოდ ადამიანის მიერ შექმნილი კამათია, მაშინ სხვადასხვა კულტურას შეუძლია მიიღოს ლოგიკის განსხვავებული კანონები. ამ შემთხვევაში, ლოგიკის კანონები არ იქნება უნივერსალური კანონები. რაციონალური დებატები შეუძლებელი იქნებოდა, თუ ლოგიკის კანონები იყო ჩვეულებრივი, რადგან ორ მხარეს შეეძლო უბრალოდ მიეღო ლოგიკის განსხვავებული კანონები. თითოეული იქნება სწორი თავისი თვითნებური სტანდარტის მიხედვით.



თუ ათეისტი ამტკიცებს, რომ ლოგიკის კანონები უბრალოდ ტვინში ელექტროქიმიური იმპულსების პროდუქტია, მაშინ ლოგიკის კანონები არ შეიძლება ჩაითვალოს უნივერსალურად. ის, რაც თქვენს ტვინში ხდება, არ შეიძლება ჩაითვალოს კანონად, რადგან ის სულაც არ შეესაბამება იმას, რაც ხდება სხვა ადამიანის ტვინში. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ჩვენ ვერ ვიკამათებთ, რომ ლოგიკური წინააღმდეგობები არ შეიძლება მოხდეს შორეულ გალაქტიკაში, განსხვავებულად ცნობიერი დამკვირვებლებისგან.

ერთ-ერთი გავრცელებული პასუხია: ჩვენ შეგვიძლია გამოვიყენოთ ლოგიკის კანონები, რადგან დაფიქსირდა, რომ ისინი მუშაობენ. თუმცა, ეს არის აზრის გამოტოვება. ყველა თანხმდება, რომ ლოგიკის კანონები მუშაობს, მაგრამ ისინი მუშაობენ, რადგან ისინი ჭეშმარიტია. რეალური საკითხია, როგორ შეუძლია ათეისტს ლოგიკის კანონების მსგავსი მსჯელობის აბსოლუტური სტანდარტები? რატომ გრძნობს თავს მატერიალური სამყარო ვალდებული დაემორჩილოს არამატერიალურ კანონებს? უფრო მეტიც, მიმართვა წარსულისადმი, ასეთი გამოკლების შესახებ, თუ როგორ მოიქცევა მატერია მომავალში - მატერიალისტური თვალსაზრისით - წრიულია. მართლაც, წარსულში მატერია შეესაბამებოდა ერთგვაროვნებას. მაგრამ როგორ შეიძლება ადამიანმა იცოდეს, რომ ერთგვაროვნება მომავალშიც შენარჩუნდება, თუ უკვე არ ვარაუდობთ, რომ მომავალი ასახავს წარსულს (ე.ი. ერთგვაროვნებას)? წარსული გამოცდილების გამოყენება, როგორც წინაპირობა, რომელზედაც ავაშენოთ მომავლის მოლოდინები, ნიშნავს ერთგვაროვნებას და ლოგიკას. ამრიგად, როდესაც ათეისტი აცხადებს, რომ სჯერა, რომ მომავალში იქნება ერთგვაროვნება, რადგან წარსულში იყო ერთგვაროვნება, ის ცდილობს გაამართლოს ერთგვაროვნება ერთგვაროვნების დაწინაურებით, რაც არის წრეში კამათი.

დასკვნის სახით, ღმერთის არსებობის ტრანსცენდენტული არგუმენტი ამტკიცებს, რომ ათეიზმი არის საკუთარი თავის უარყოფა, რადგან ათეისტმა უნდა იწინასწარმეტყველოს საპირისპირო იმისა, რის დამტკიცებას ცდილობს რაიმეს დასამტკიცებლად. იგი ამტკიცებს, რომ რაციონალურობა და ლოგიკა აზრი აქვს მხოლოდ თეისტურ ჩარჩოებში. ათეისტებს აქვთ წვდომა ლოგიკის კანონებზე, მაგრამ მათ არ აქვთ საფუძველი, რომელზედაც დაეყრდნონ თავიანთ დედუქციურ მიზეზს საკუთარი პარადიგმის ფარგლებში.