რა უნდა ვისწავლოთ 119-ე ფსალმუნიდან?

უპასუხე

119-ე ფსალმუნი შეიცავს 176 მუხლს და ყველაზე გრძელი თავია ბიბლიაში. 119-ე ფსალმუნის ავტორი უცნობია, მაგრამ მეცნიერთა უმეტესობა თანხმდება, რომ ის დავითმა, ეზრამ ან დანიელმა დაწერა. თითოეულ ამ შემოთავაზებულ ავტორს ცხოვრებაში სერიოზული სირთულეები განიცადა და 119-ე ფსალმუნის ავტორი ასახავს, ​​რომ მის წინააღმდეგ შეთქმულების, ცილისწამებისა და დაცინვის აღწერაში (მუხლები 23, 42, 51, 150), დევნა (მუხლები 61, 86, 95). , 110, 121, 134, 157, 161) და ტანჯვა (მუხლები 67, 71, 143, 153). ღვთის კაცის (და ქალის) დევნა და ტანჯვა 119-ე ფსალმუნის მთავარი თემაა.

119-ე ფსალმუნის კიდევ ერთი გამორჩეული თემა არის ღრმა ჭეშმარიტება, რომ ღვთის სიტყვა სრულიად საკმარისია. 119 ფსალმუნი არის ფსალმუნის 19:7–9 გაფართოება: უფლის კანონი არის სრულყოფილი, აცოცხლებს სულს. სარწმუნოა უფლის წესები, უბრალოებს ბრძენი. მართალია უფლის მცნებები, გულს ახარებს. უფლის მცნებები გაბრწყინებულია, თვალებს ანათებს. უფლის შიში წმინდაა, მარადიული. უფლის განკარგულებები ჭეშმარიტი და სრულიად მართალია. ფსალმუნში რვა განსხვავებული ტერმინია, რომლებიც ეხება ღვთის სიტყვას: კანონი , ჩვენებები , მცნებები , ქანდაკებები , მცნებები , განაჩენები , სიტყვა , და განკარგულებები . თითქმის ყველა მუხლში მოხსენიებულია ღვთის სიტყვა. 119-ე ფსალმუნი ადასტურებს არა მხოლოდ წმინდა წერილის ხასიათს, არამედ ადასტურებს, რომ ღვთის სიტყვა ასახავს თავად ღმერთის ხასიათს. ყურადღება მიაქციეთ ღვთის ამ თვისებებს, რომლებიც მიეწერება წმინდა წერილს 119-ე ფსალმუნში:

1. სიმართლე (მუხლები 7, 62, 75, 106, 123, 138, 144, 160, 164, 172)
2. სანდოობა (მუხლი 42)
3. ჭეშმარიტება (მუხლები 43, 142, 151, 160)
4. ერთგულება (მუხლი 86)
5. უცვლელობა (მუხლი 89)
6. მარადისობა (მუხლები 90,152)
7. სინათლე (მუხლი 105)
8. სიწმინდე (მუხლი 140)

119-ე ფსალმუნის ფორმატი არის ანბანური აკროსტიკა, რაც ნიშნავს, რომ ებრაულში თითოეული სტრიქონის პირველი ასოები მიჰყვება ანბანს, 8 სტრიქონი თითო ასოზე, შესაბამისად 8 სტრიქონი x 22 ასო ებრაულად = 176 სტრიქონი. ამ ფსალმუნის ერთ-ერთი გზავნილი არის ის, რომ ჩვენ უნდა ვიცხოვროთ ისეთი ცხოვრების წესით, რომელიც აჩვენებს უფლის მორჩილებას, რომელიც არის წესრიგის ღმერთი (აქედან გამომდინარე, აკროსტიკის სტრუქტურა და არა ქაოსი.

ფსალმუნი იხსნება ორი ნეტარებით. ნეტარ არიან ისინი, ვისი გზებიც უბიწოა, ვინც ცხოვრობს ღვთის კანონის მიხედვით, იცავს მის წესებს და მთელი გულით ეძებს მას. ფსალმუნის ავტორი არის ადამიანი, რომელმაც იცოდა დიდი უბედურება თავის ცხოვრებაში, მაგრამ ასევე ის, ვინც გაიარა ეს ღვთის ურყევი სიყვარულისა და თანაგრძნობის ღრმა და ვნებიანი გაგებით (ფსალმუნი 119:75–77). მთელი თავისი ტანჯვის განმავლობაში, ავტორი იკავებს ჭეშმარიტებას, რომელსაც ისწავლის წმინდა წერილებიდან, რომლებიც მარადიულია და მყარად დგას ზეცაში (ფსალმუნი 119:89–91). მისი სიყვარული ღვთის სიტყვისადმი და მისი თავდადება მისი დამახსოვრებისა და მისით ცხოვრების შესახებ არის თემა, რომელიც მეორდება არაერთხელ (მუხლები 11, 15–16, 24, 34, 44, 47, 55, 60 და ა.შ.).

ეს არის ჩვენთვის გაკვეთილები ამ დიდ ფსალმუნში. ღვთის სიტყვა საკმარისია იმისათვის, რომ გაგვაჩინოს ბრძენი, გაგვწვრთნა სიმართლეში და აღჭურვა ყოველი კარგი საქმისთვის (2 ტიმოთე 3:15–17). წმინდა წერილები არის ღმერთის ბუნების ასახვა და მათგან ვსწავლობთ, რომ შეგვიძლია ვენდოთ მის ხასიათს, მის გეგმასა და მიზნებს კაცობრიობისთვის, მაშინაც კი, როდესაც ეს გეგმები მოიცავს ტანჯვასა და დევნას. ნეტარ ვართ ჩვენ, თუ ჩვენი სიამოვნება უფლის რჯულშია და მის კანონზე ვფიქრობთ დღე და ღამე (ფსალმუნი 1:2).