ვინ იყო იობი ბიბლიაში?

უპასუხე



იობის ცხოვრება ცხადყოფს, რომ ადამიანებმა ხშირად არ იციან ღმერთის მრავალი გზა თითოეული მორწმუნის ცხოვრებაში. იობის ცხოვრება ასევე აჩენს საერთო კითხვას: რატომ ემართებათ ცუდი რამ კარგ ადამიანებს? ეს საუკუნოვანი კითხვაა და ძნელია პასუხის გაცემა, მაგრამ მორწმუნეებმა იციან, რომ ღმერთი ყოველთვის აკონტროლებს და რაც არ უნდა მოხდეს, არ არის დამთხვევები - არაფერი ხდება შემთხვევით. იობი მორწმუნე იყო; მან იცოდა, რომ ღმერთი იყო ტახტზე და მთლიანად აკონტროლებდა, თუმცა მას არ შეეძლო გაეგო, რატომ ხდებოდა ამდენი საშინელი ტრაგედია მის ცხოვრებაში.



იობი იყო 'უმწიკვლო და მართალი; მას ეშინოდა ღმერთის და ერიდებოდა ბოროტებას“ (იობი 1:1). მას ათი შვილი ჰყავდა და დიდი სიმდიდრის კაცი იყო. ბიბლია გვეუბნება, რომ ერთ დღეს სატანა წარდგა ღვთის წინაშე და ღმერთმა ჰკითხა სატანას, რას ფიქრობდა იობზე. სატანამ დაადანაშაულა იობი ღმერთის პატივს მხოლოდ იმიტომ, რომ ღმერთმა აკურთხა იგი. ასე რომ, ღმერთმა დაუშვა სატანას, წაერთმია იობის სიმდიდრე და მისი შვილები. მოგვიანებით ღმერთმა დაუშვა სატანას, რომ ფიზიკურად დაეჯახა იობი. იობი ღრმად წუხდა, მაგრამ ღმერთს არ დაადანაშაულა ცოდვაში (იობი 1:22; 42:7–8).





იობის მეგობრები დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ იობმა უნდა შესცოდა, რათა დასჯა დაიმსახურა და ამაზე კამათობდნენ. მაგრამ იობი ინარჩუნებდა თავის უდანაშაულობას, თუმცა აღიარა, რომ სიკვდილი სურდა და ღმერთს კითხვები დაუსვა. უმცროსი მამაკაცი, ელიჰუ, ცდილობდა ღვთის სახელით ესაუბრა თავად ღმერთის წინაშე, უპასუხა იობს. იობი 38-42 შეიცავს რამდენიმე ყველაზე განსაცვიფრებელ პოეზიას ღმერთის სიდიადესა და ძალაზე. იობმა უპასუხა ღვთის სიტყვებს თავმდაბლობითა და მონანიებით და თქვა, რომ მან ისაუბრა იმაზე, რაც არ იცოდა (იობი 40:3–5; 42:1–6). ღმერთმა უთხრა იობის მეგობრებს, რომ გაბრაზებული იყო მათზე მასზე სიცრუის თქმის გამო, განსხვავებით იობისაგან, რომელიც სიმართლეს ამბობდა (იობი 42:7–8). ღმერთმა უბრძანა მათ შეეწირათ მსხვერპლი და რომ იობი ილოცებოდა მათი სახელით და ღმერთი მიიღებდა იობის ლოცვას. იობმა ასეც მოიქცა და, სავარაუდოდ, თავად აპატია მეგობრებს მათი სიმკაცრე. ღმერთმა ორჯერ აღადგინა იობის ქონება (იობი 42:10) და „აკურთხა იობის სიცოცხლის ბოლო ნაწილი, ვიდრე წინა ნაწილი“ (იობი 42:12). იობმა ტანჯვის შემდეგ 140 წელი იცოცხლა.



იობს არასოდეს დაუკარგავს ღმერთისადმი რწმენა, თუნდაც ყველაზე სამარცხვინო ვითარებაში, რამაც იგი ბოლომდე გამოსცადა. ძნელი წარმოსადგენია, რომ ერთ დღეში დავკარგოთ ყველაფერი, რაც გვაქვს - ქონება, ქონება და შვილებიც კი. მამაკაცების უმეტესობა დეპრესიაში ჩაიძირა და შესაძლოა თვითმკვლელობისკენ მიდრეკილიც კი გახდეს ასეთი დიდი დანაკარგის შემდეგ. მიუხედავად იმისა, რომ საკმარისად დათრგუნული იყო, რომ დაწყევლა მისი დაბადების დღე (იობი 3:1–26), იობმა არასოდეს დაწყევლა ღმერთი (იობი 2:9–10) და არც მერყეობდა იმის გაგებაში, რომ ღმერთი ჯერ კიდევ აკონტროლებდა. იობის სამმა მეგობარმა კი იმის მაგივრად, რომ ანუგეშებინათ, ცუდი რჩევები მისცა და დაადანაშაულეს კიდეც, ისეთი მძიმე ცოდვების ჩადენაში, რომ ღმერთი უბედურებით სჯის მას. იობი საკმარისად იცნობდა ღმერთს, რომ იცოდა, რომ ის ასე არ მუშაობდა; ფაქტობრივად, მას ისეთი ინტიმური, პირადი ურთიერთობა ჰქონდა მასთან, რომ შეეძლო ეთქვა: მიუხედავად იმისა, რომ მომკლავს, მაინც მექნება მისი იმედი; მე აუცილებლად დავიცავ ჩემს გზას მის წინაშე (იობი 13:15). როდესაც იობის ცოლმა შესთავაზა ღმერთს დაწყევლა და სიკვდილი, იობმა უპასუხა: „სულელი ქალივით ლაპარაკობ. მივიღოთ ღვთისგან სიკეთე და არა უბედურება?' (იობი 2:10).



იობის გაჭირვებამ, შვილების დაღუპვიდან და ქონების დაკარგვით დამთავრებული ფიზიკური ტანჯვით დამთავრებული, პლუს მისი ეგრეთ წოდებული მეგობრების შეურაცხყოფა, არასოდეს გამოიწვია მისი რწმენის შერყევა. მან იცოდა, ვინ იყო მისი გამომსყიდველი, იცოდა, რომ ის იყო ცოცხალი მხსნელი და იცოდა, რომ ოდესმე ფიზიკურად დადგებოდა დედამიწაზე (იობი 19:25). მას ესმოდა, რომ ადამიანის დღეები დადგენილია (დარიცხული) და მათი შეცვლა შეუძლებელია (იობი 14:5). იობის სულიერი სიღრმე მთელ წიგნში ჩანს. ჯეიმსი მოიხსენიებს იობს, როგორც მოთმინების მაგალითს, წერს: „ძმებო და დებო, როგორც მოთმინების მაგალითი ტანჯვის წინაშე, მიიღეთ წინასწარმეტყველები, რომლებიც ლაპარაკობდნენ უფლის სახელით. მოგეხსენებათ, ჩვენ კურთხევად მივიჩნევთ მათ, ვინც მოითმინა. გსმენიათ იობის მოთმინების შესახებ და ნახეთ, რა მოიტანა უფალმა საბოლოოდ. უფალი სავსეა თანაგრძნობითა და წყალობით“ (იაკობი 5:10–11).



იობის წიგნში ასევე არის რამდენიმე სამეცნიერო და ისტორიული ფაქტი. წიგნი გულისხმობდა, რომ დედამიწა მრგვალია თანამედროვე მეცნიერების მოსვლამდე დიდი ხნით ადრე (იობი 22:14). წიგნში ნახსენებია დინოზავრები - არა ამ სახელით, მაგრამ ბეჰემოთის აღწერა, რა თქმა უნდა, დინოზავრის მსგავსია - ცხოვრობენ ადამიანთან ერთად (იობი 40:15–24).

იობის წიგნი გვაძლევს თვალსაზრისს იმ ფარდის მიღმა, რომელიც აშორებს მიწიერ ცხოვრებას ზეციურისგან. წიგნის დასაწყისში ჩვენ ვხედავთ, რომ სატანას და მის დაცემული ანგელოზებს ჯერ კიდევ აქვთ სამოთხეში შესვლის უფლება, შედიან და გადიან დადგენილ შეხვედრებზე, რომლებიც იქ ტარდება. ამ ცნობებიდან აშკარაა, რომ სატანა დაკავებულია თავისი ბოროტებით დედამიწაზე, როგორც ეს ჩაწერილია იობის 1:6–7-ში. ასევე, ეს ამბავი გვიჩვენებს, თუ როგორ არის სატანა ძმების ბრალმდებელი, რაც შეესაბამება გამოცხადების 12:10-ს და აჩვენებს მის ამპარტავნებასა და სიამაყეს, როგორც ეს წერია ესაიას 14:13–14-ში. გასაოცარია იმის დანახვა, თუ როგორ ეწინააღმდეგება სატანა ღმერთს; მას არ აქვს უზენაესთან დაპირისპირება. იობის ისტორია აჩვენებს სატანას ისეთს, როგორიც ის არის სინამდვილეში - ქედმაღალი და ბოროტი.

ალბათ, ყველაზე დიდი გაკვეთილი, რასაც იობის წიგნიდან ვსწავლობთ, არის ის, რომ ღმერთს არ უნდა უპასუხოს ვინმეს იმის გამო, რასაც აკეთებს ან არ აკეთებს. იობის გამოცდილება გვასწავლის, რომ შეიძლება არასოდეს ვიცოდეთ ტანჯვის კონკრეტული მიზეზი, მაგრამ უნდა მივენდოთ ჩვენს უზენაეს, წმინდა, მართალ ღმერთს. მისი გზები სრულყოფილია (ფსალმუნი 18:30). ვინაიდან ღმერთის გზები სრულყოფილია, შეგვიძლია გვჯეროდეს, რომ რასაც ის აკეთებს - და რასაც ის ნებას რთავს - ასევე სრულყოფილია. ჩვენ არ შეგვიძლია ველოდოთ, რომ სრულყოფილად გავიგებთ ღმერთის გონებას, როგორც ის გვახსენებს, რადგან ჩემი აზრები არ არის თქვენი აზრები და არც თქვენი გზებია ჩემი გზები. . . . რადგან, როგორც ცა უფრო მაღალია ვიდრე დედამიწა, ასევე ჩემი გზები უფრო მაღალია თქვენს გზებზე და ჩემი აზრები თქვენს აზრებზე (ესაია 55:8–9).

ჩვენი პასუხისმგებლობა ღმერთის წინაშე არის დავემორჩილოთ მას, მივენდოთ მას და დავემორჩილოთ მის ნებას, მიუხედავად იმისა, გვესმის ეს თუ არა. როდესაც ამას გავაკეთებთ, ჩვენ ვიპოვით ღმერთს ჩვენი განსაცდელების შუაგულში - შესაძლოა ჩვენი განსაცდელების გამოც კი. ჩვენ უფრო ნათლად დავინახავთ ჩვენი ღმერთის დიდებულებას და ვიტყვით, იობთან ერთად, ჩემმა ყურებმა გაიგონა თქვენი შესახებ, მაგრამ ახლა ჩემმა თვალებმა დაგინახეთ (იობი 42:5).