რატომ არის დაწყევლილი ადამიანი, რომელიც ენდობა ადამიანს (იერემია 17:5)?

არსებობს უამრავი ადამიანი, ვინც ფიქრობს, რომ მათ შეუძლიათ სხვა ადამიანების ნდობა მიიღონ მათ ცხოვრებაში. მაგრამ ბიბლია გვეუბნება, რომ ეს ასე არ არის. იერემიას 17:5-ში ვკითხულობთ: „დაწყევლილია ადამიანზე მინდობილი“. ეს იმიტომ ხდება, რომ ჩვენ ყველანი ცოდვილები ვართ და ერთმანეთს დავანებებთ. ჩვენ არ შეგვიძლია ვენდოთ არავის, გარდა ღმერთისა, რომ ეს ცხოვრება გაგვიწიოს.

უპასუხე





იერემიას ერთ-ერთი მუდმივი თემაა იმის დაპირისპირება, ვინც ენდობა ადამიანურ რესურსებს და მათ, ვინც ენდობა უფალს: დაწყევლილია ადამიანი, რომელიც ენდობა კაცს და ხორცს აძლიერებს, რომლის გულიც შორდება.უფალო. ის ბუჩქივითაა უდაბნოში და ვერ დაინახავს სიკეთეს. ის იცხოვრებს უდაბნოს გამშრალ ადგილებში, დაუსახლებელ მარილიან მიწაზე. ნეტარია კაცი, რომელსაც ენდობაუფალო, რომლის ნდობაც არისუფალო. წყალთან დარგულ ხეს ჰგავს, რომელიც ნაკადულთან აწვება ფესვებს და არ ეშინია სიცხის დადგომისას, რადგან მისი ფოთლები მწვანე რჩება და არ წუხს გვალვის წელს, რადგან არ წყვეტს ნაყოფს. (იერემია 17:5–8, ESV).



ადამიანი, რომელიც ენდობა ადამიანს, არის ის, ვინც უარყოფს ღმერთს და ეყრდნობა საკუთარ ძალასა და ჭკუას, ან რომელიც ეძებს სხვა ადამიანებს დახმარებისა და გადარჩენისთვის. ასეთი ადამიანი დაწყევლილია გამხმარი, ცარიელი ცხოვრებით. მას განზრახული აქვს განიცადოს გაჭირვება, გასაჭირი და საბოლოოდ სიკვდილი. პირიქით, უფალზე მინდობილი უხვად კურთხეულია. ეს ინდივიდი აყვავდება, იზრდება და აყვავდება რთულ ვითარებაშიც კი.



იერემიას დღეებში ერის წინამძღოლები ენდობოდნენ ადამიანს — მათ პოლიტიკურ მოკავშირეებს — და ეყრდნობოდნენ ხორციელ მკლავს (2 მატიანე 32:8). ფსალმუნის 1:3–4-ის სიბრძნის ნასესხები იერემია ადარებს მათ, ვინც ღმერთს ენდობა აყვავებულ, კარგად მორწყულ ხეებს. მისი გაფრთხილება, რომ არ ენდოთ ადამიანურ რესურსებს, ეხმიანება ფსალმუნის 146:3: ნუ ენდობით მთავრებს, ადამიანებს, რომლებსაც არ შეუძლიათ გადარჩენა. იუდას ურწმუნოება და უფლის უარყოფა მათ ცხოვრებას და მათ მიწას უდაბნო უდაბნოდ აქცევს, მაგრამ ღმერთისადმი რწმენა და ნდობა მათ მტკიცედ დარგულ, აყვავებულ ტყეებად დაამკვიდრებს.





ღმერთზე სრული დამოკიდებულება აუცილებელი იყო ისრაელის იაჰვესთან შეთანხმებისთვის (მეორე რჯული 28:1–68; ფსალმუნი 20:7; იგავები 3:5–6; ესაია 31:1). ღმერთმა აღუთქვა კურთხევა მათთვის, ვინც ენდობოდა და ემორჩილებოდა მას და წყევლა მათთვის, ვინც უარყო და არ დაემორჩილა მას. მაგრამ ებრაელი ხალხი და მათი წინამძღოლები ცნობილი იყვნენ იმით, რომ თავიანთი გულები უფალს აშორებდნენ და ადამიანზე ენდობოდნენ (ესაია 2:22; 30:1). დროდადრო ისრაელის თავმოყვარეობა და ადამიანისადმი ნდობა კატასტროფულად მთავრდებოდა (რიცხვები 14:40–45; ოსია 8:1–14; ამოსი 6:8).



მხოლოდ ღმერთია ჩვენი ნდობის ღირსი (ფსალმუნი 28:7; 56:4; 91:1–16; 118:8). ხალხის შიში საშიში ხაფანგია, მაგრამ ნდობაუფალონიშნავს უსაფრთხოებას (იგავები 29:25, NLT). შეუძლებელია ამ ცხოვრების საკითხების უსაფრთხოდ ნავიგაცია საკუთარ რესურსებზე დაყრდნობით. ამ მიზეზით, სოლომონმა ურჩია, ენდეთუფალომთელი გულით; არ იყოს დამოკიდებული საკუთარ გაგებაზე. ეძებეთ მისი ნება ყველაფერში, რასაც აკეთებთ და ის გაჩვენებთ, თუ რომელი გზა უნდა მიიღოთ. არ დარჩეს შთაბეჭდილება საკუთარი სიბრძნით. ამის ნაცვლად, გეშინოდეთუფალოდა განერიდე ბოროტებას. მაშინ გექნებათ განკურნება თქვენი სხეულისთვის და ძალა თქვენი ძვლებისთვის (იგავები 3:5–8, NLT).

ჩვენი მარადიული ხსნის საკითხში ღმერთი აჯილდოებს რწმენას. ისინი, ვინც ენდობიან უფალს, კურთხეულნი არიან მისი გადარჩენით, მაგრამ ვინც ენდობა ადამიანს, დაწყევლილია და განწირულია სამოთხეში მარადისობის გამოტოვება (ესაია 43:11; საქმეები 4:12). ღმერთის გადარჩენის გეგმაში ადამიანისადმი ნდობის ადგილი აბსოლუტურად არ არის (ფსალმუნი 60:11; 108:12; იოანე 15:5; რომაელები 6:23). თუ ჩვენ არასწორად ვაქცევთ ჩვენს დამოკიდებულებას - საკუთარ თავს ან სხვა ადამიანებზე ნდობას - ჩვენ ვკარგავთ არაჩვეულებრივ ურთიერთობას, რომელიც ღმერთმა დაგეგმა ჩვენთვის მასთან (ესაია 40:31; რომაელები 3:27; ეფესოელები 1:3; 2:8–9).

როდესაც ღმერთმა შეგვქმნა, მან დაგვიგეგმა, რომ ვიცხოვროთ მასთან ინტიმურ, მინდობით მეგობრობაში (იოანე 3:16–17; მათე 11:28–30; 1 კორინთელები 1:9). ჭეშმარიტი მორწმუნეები დარგეს ქრისტეში. ის არის ჩვენი ცოცხალი წყლის წყარო, რომელიც მომდინარეობს მარადიულ სიცოცხლემდე (იოანე 4:10–14). იესოსთან ჩვენი ურთიერთობა მოიცავს სრულ, მთელი ცხოვრების მანძილზე მასზე მინდობას ჩვენი საჭიროებების დასაკმაყოფილებლად (ფსალმუნი 23; ფილიპელები 4:19).

ადამიანი, რომელიც ენდობა ადამიანს, დაწყევლილია, რადგან ადამიანურ ძალაზე ან საკუთარ რესურსებზე დაყრდნობა გამოიწვევს უარყოფით შედეგებს ამ ცხოვრებაში და საბოლოოდ მარადიულ სიკვდილს (იგავები 14:12). მაგრამ ისინი, ვინც ენდობიან უფალს, კურთხეულნი არიან მისი სიყვარულით, მზრუნველობით, მშვიდობით, მფარველობით, ხელმძღვანელობით, უზრუნველყოფით და მარადიული სიცოცხლის უაღრესად დიდი იმედით (ესაია 43:2; 26:3; ნაუმი 1:7; ფსალმუნი. 28:7; 1 პეტრე 1:3–12).